Her çocuk babasına düşkündür.
Annelerin sıcak şefkati yoktur aslında babalarda..
Ama yine de babaların yeri bambaşka.
Yaklaşık 1 ay önce babam kalp krizi geçirip yoğun bakımda tutulunca, hayatımdaki değerini daha iyi anladım.
“O olmazsa ne yaparım, kimden güç alırım” sorularına yanıt bulamayınca, O’na bir şey olabileceği fikrine alışık olmadığımı anladım.
Bir babanın evladının gönlündeki yeri; onlar asla hasta olmaz, üzülmez ve güçsüz olmazdı…
Aslında her şey bu hayatın içindeymiş.
Kalp krizi sonrasında babamın yoğun bakım süreci ve ardından by-pass ameliyatı.
Babam ameliyata girerken yaşamla ölüm arasında bile bana öğüt veriyor, beni düşünüyordu.
Ameliyat kapısında beklerken hiç geçmeyen 4 saat adeta bir ömür gibiydi.
Aklımızda ameliyatla ilgili bin bir türlü soru işaretleri…
Allah’a binlerce defa şükürler olsun ki ameliyat başarılı geçti de, yine O’na gülümseyerek bakabileceğim, yine elini öpebileceğim.
Kendi ayaklarınızın üzerinde dursanız da, babaların yeri bambaşka.
Ameliyat süresi boyunca bizi yalnız bırakmayan tüm dostlarıma buradan teşekkürü bir borç bildiğimi belirtmek istiyorum.
Allah dostlarımızın eksikliğini vermesin.
Onların manevi desteği, insani katkıları olmasaydı, süreç çok daha zor geçerdi.
Tavsiyem, annelerinizin ve babalarınızın kıymetini biliniz.
Unutmayın ki bugün siz onlara nasıl davranıyorsanız, yarın çocuklarınız size öyle davranacaklardır.
